9 maand en zoveel verder

Deze week is m'n eerste tandje verschenen. Mijn neefje Otto heeft er al twee, dus de mijne konden nu toch echt niet op zich laten wachten. Het is wel iets raars, zo'n tandje, ik probeer het zo af en toe eens uit te spuwen omdat ik denk dat er nog iets in mijn mondje zit dat er niet hoort.

Het sluipen is ondertussen kruipen geworden en ik gebruik allerlei materiaal als looprek, zodat ik de keuken en mijn speelhoek al stappend kan verkennen.

Mijn imitatie van een varkentje (krr, krr, ...) is best geslaagd en ik zeg al af en toe "papa". Maar dat slaat niet echt op de man in kwestie, maar zomaar een beetje, denk ik.

Kusjes gooien kan ik ondertussen ook al. Vooral dan naar poezen. Het kussen gaat dan vaak gepaard met klikjes met mijn tong. En dat vinden de grote mensen blijkbaar wel plezant.

Als ik wegga zeg ik beleefd 'dada' en wuif ik eens met mijn handje. Ik doe dat natuurlijk ook bij het opstaan, als ik voor de spiegel sta, als ik mijn jasje aandoe, enzovoort. Ah ja, als ik iets kan, moet ik het ook tonen, hé.

Sinds deze week vind ik het ook fantastisch om met mijn twee armen in de lucht te zwaaien. Binnenkort kan ik naar mijn eerste sjlagerfestival om met de armpjes mee te zwaaien op de muziek. Muziek is immers mijn ding. Dansen met opa en poe op rustgevende muziek of lekker wild met papa en mama: heerlijk.

Ik ben de voorbije week een beetje ziekjes geweest. Een serieus hoestje en dan nog wat koorts ook. Mama en papa hebben het ook een beetje zitten gehad. Ach ja, dat maakt deel uit van mijn babyleventje zeker. Ik moet zeggen dat het mij hier de voorbije negen maanden en zoveel al heerlijk bevallen is en dan neem ik dat ziek zijn er wel even bij. Let op, het is niet omdat ik ziekjes ben dat ik geen plezier maak hé.

Er woont een kaboutertje bij ons

Eén van m'n eindejaarsgeschenkjes.